مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک ...

شاید این اوضاع حق من نبود شاید از اول نمی بایست باشد و من در او اصرار ورزیدم .............شاید اگر منطق بر احساس چیره میشد این مسائل بوجود نمی آمد، شاید اگر از اول میدانستم که بودنم با نبودنم فرقی نمیکند هرگز نبودم ؛ شاید اگر میفهمیدم که احساسی عمیق و عاشقانه میتواند بجای نوش ؛ نیش شود ؛هرگز به خودم اجازه عاشق شدن نمیدادم و خویش را وبال بی عشقی نمیکردم و سایه ای مزاحم برای روحت نمیشدم . آری آری آغوش تو حق داشت سَرم را نشناسد ! حق داشت تَن ِ دربدرم را نشناسد ! حق داشت ابعاد ِ کَمَرم را نشناسد ؛ سَرَم سنگین بود از باده ی عشق و مینای حضورت و کمرم باریک تر از حدود انگشتانت .......... دنیای غریبی است که همراهِ َ زندگیم نتواند همراهیم کند و هم بالینم نتواند سرِ سنگینم را بر دوش خویش تحمل کند ؛ حق داری که پائیز را در دلت خانه کنی و برگهایم را به باد بسپاری ... این حق من است که نشکفته پَرپَر شوم این حق ِ من است که جایگاه نداشته ام را نطلبم این حق من است که حلقه ی عشقت برانگشتم نباشد این حق من است که به ندیدن و نبودنت عادت کنم این حق من است که صدای آوازت در گوشم نپیچد ؛ این حق من است که پیشانی ام گرمی لبانت را حس نکند ؛ این حق من است که بسوزم بسوزم و بسوزم ........... زیرا از اول هم هیچ حقی نسبت به تو نداشتم که درخواستش کنم . حق ِ من رفتن است و در خاک یکی شدن ........................................................<\/h3>