دادستانم خداست
داد دل رنجورم پیش خدا میبرم و داد میستانم . فریاد بغض فرو خورده ام را به او میگویم و ترا می هراسانم .آری دادم به دادستان دهر خواهم گفت .تا او بستاند از تو طلب درد مرا و لوحی را که با خون ِ دل به تو سپرده بودم باز پس گیرد .
به خدا میگویم که غم من پیشِ غمِ جهان، پادشاه است و صبر ایوب در صبر من گم شده است . پس خدایا تورا به این صبر قسم میدهم که دادم بستانی .
خدایا من عریان از خاور تا باختر روح و جانم را به او شناساندم و او شمال تا جنوب وجودم را لگد مال کرد . باغی در این جهان شاداب و زیبا به او دادم و او خشکسالی ام داد و ویرانم کرد . او میوه ی وجودم را به نیش کشید و بر چشمم نیشتری فرو کرد .
بسکه از این سیاه بختی ناله زدم و گریستم دیده ام تاریک گشته و سرم سنگین .
خداوندا در کنج خانه ی غم اسیر و نومید تا کی؟ نمیخواهی جوابم دهی و مرا از این وادی سیاه برهانی؟ خداوندا نمیخواهی سنگ بزرگی را که جلوی حرکت رودخانه ی زندگیم را گرفته است برداری ؟
حکایت حرف او حکایتِ کینه ی شیطان بود و دل شکنیِ انسان .
چنان داغ دیده ام گویی ، مادری که در عزای فرزندش مویه میکند و بدنبال مرهمی و مهر دوباره ی جگرگوشه اش .
چنان ملتهبم گویی، که آتش سراپای وجودم را گرفته و بدنبال آب خنکی و تسکینی برای جگر سوخته ام .
خدایا یعنی باید مُسّببین این داغ ؛ شاد و سرخوش از عمل خویش و کام شیرین از سوزانیدنِ دلخوشی یک شوریده دل به شادمانی خویش ادامه دهند ؟
خدایا میوه ی آرزویم برباد رفته و کامم تلخ گشته ؛ خار بر چشمم نشسته و روحم محبوس گشته .دست عاطفه ام به کینه ای پس زده شده و دل عاشقم به خون آغشته . پس نظم عدالت تو کجا رفته ؟ که امروز خون بگریم و دردل بنالم و فغان سر دهم و رقیب پیروزمندانه خنده ی مستانه و شیطانی اش را بر مرکب ِ آسمان براند و چهارنعل بسوی خوشبختی اش بتاراند؟ آه ... نمیدانم که شهپرم چگونه بسته شد و صُفّه ی آسمانم تاریک . اما از تو میخواهم که رقیب را به خامِ بلند خود در کمند اندازی و سعایتش را تو جواب گویی . که من در این وادی جز تو کسی را ندارم .
خداوندا من از آسمانت به زمین سقوط کردم این چه خوابی بود؟ این چه سرنوشتی بود ؟ این چه رقمی بود که بر پیشانی ام نوشتی ؟ آخر چرا ؟ مگر نمیدانستی مرا در محبسی می اندازی که زندانبانش جز به شکنجه ام نمی اندیشد؟ و تشبیه عشق آسمانی ام را به بیانی ساده پرتاب میکند؟
آخر مگر ذائقه ی عشق و دوست داشتنم اینقدر تلخ بود؟
خدایا هنوز دلگیرم هنوز دلتنگم هنوز سر برسجده ات دارم و روی بر آسمانت هنوز دستانم آرزو میطلبند هنوز خود را پیدا نکرده ام هنوز هم سایه ی درد و رنج با من است . هیچ چیز جز صحبت با تو آرامم نمیکند .
مدتهاست که شبانه روز از شدت سردرد خواب و خوراک ندارم و خودت ناظری و میدانی که اگر در بیحسی و بیهوشی خواب فرو روم بادردی طاقت فرساست و بیدار شدنم بدتر از آن ...
آه ...خدایا من مفهوم و معنی زندگی ام را خیلی وقته که از دست دادم ؛ نمیدانم چه بگویم ؟ بارها و بارها از خود پرسیده ام آیا ارزشش را داشت ؟ آیا واقعا این هدیه ی آسمانی تو بود؟تو که عاشق بنده هایت هستی چگونه میتوانی هدیه ای از جنس بی وفایی ارزانی بداری؟
مگر نگفته بودی اُدعونی اَسَتجِب لَکُم ؟ مگر نگفته بودی؟ پس کو؟
کُفر میگویم ؟ نه ..ِ. نه خداجونم این کُفر نیست این اسمش نزدیکی به تو است که میتوانم براحتی با تو سخن بگویم و ناگفته هایی را که به مخلوقینِ بی وفایت نمیتوانم بگویم به تو میگویم ؛ آنها درکِ این استغاثه ها را ندارند عاجزند از درکش . آنها غافلند از عشق ِ تو به بنده ات . آنها غافلند از عدل و داد ستانی ات ....الها ؛ خودت خوب میدانی که کینه جو و بخیل و حسود نیستم ، اما نمیتوانم اینهمه رنج و ناخوشی را بیش از این بر دوش بکشم و رقیب، به راحتی تنها دلخوشی ام ؛ در روی زمین را از من بگیرد.و اورا در زندان خویش محبوس کند. من تحمل درد اورا نیز ندارم .
ایکاش مثل او جادویی میدانستم و وِردی میخواندم ... اما جادوی من تویی و فریادم را اوراد گونه به سوی تو میفرستم که خود بهتر میدانی چه کنی و چه نقشی بر لوح ضمیرم بنهی و رخنه در تقدیرم کنی . خود میدانی دستی را که آرزویم ؛ دلخوشی ام ؛ معبودم را از من گرفت و امیدم را قطع نمود چگونه قطع کنی او را و جادوی سیاهش را و روی سیاهش را .... خدایا دل شوریده ام را شور وحالی ده که دیگر هیچ ندارم که دیگر صاحب دلی نیستم که صاحبدل باشم ....
خداوندا خسته ام از این بی مهری خسته ام . از این بی تفاوتی خسته ام از این زندگی هم خسته ام
بار الها مرا دریاب که تو تنها معبودمی که تو تنها امیدمی که تو ....خدایا کمکم کن ، کمکم کن . میترسم به گناهی بزرگ مرتکب شوم میترسم آخر این درد باعث شود که خودم را نابود کنم و از تن خاکی ام خویش را بی اذن ِ تو رها کنم و زودتر از خواستت به نزدت بیایم . این شوق روز به روز در من قوّت بیشتری میگیرد . شبانه روز دارم با تو حرف میزنم اما خودت میدانی که فقط در ذهن و روحم یک خواسته را به زبان می آورم .خدایا رهایم کن ؛ کمکم کن ... دادم بستان از ظلم ِ ظالم .... کمکم کن خدایا تا جنونم راهی نمانده ... میدانی که امور دنیوی و روزمرگی ها را تقریبابه انتها رسانیده ام و کار زیادی نمانده است . پس مرا دریاب الها مرا دریاب ...
