مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک ...

چقدر سخته سَرِتو باز به دیواری تکیه بدی که چند بار زیر آوار غرورش همه ی وجودت له شده

چقدر سخته که تو خیالاتت ساعت ها باهاش حرف بزنی ولی وقتی دیدیش هیچی جز سلام

نتونی بگی چقدر سخته که وقتی پشتت بهشه چشمات پُرِ اشک باشه ودلت خون ؛ اما مجبور

باشی بخندی تا نفهمه هنوز...عاشقشی و دلت براش پَر میزنه و نمیخوای چیزی بگی ....

 گوش کن...؟!!عاشق به امید عشقش زندست .یه عاشق،عاشق کشی بلد نیست .یه عاشق هرگز دروغ نمیگه مخصوصاً به عشقش .  اگه به کسی دروغ گفتی یعنی اون رو کشتی .

 اگه عشقت رو دوست داری هرگز به اون قولی رو نده که نتونی بهش عمل کنی .

 خجالت و غرور رو بذار کنار اگه دوسش داری بهش بگو ،به ساده ترین شکلی که بلدی

 یا میدونی که میفهمه  دوسش داری ؛ بهش بگو . اینجوری از رنجشش کم میکنی ...
* کسی می توانه  به پای عشق بمیره  که قبل از آن ، زندگی پیش چشماش مرده باشه...
آره خیلی سخته که کسی رو  دوست داشته باشی و او تو رو زیرپاهای ستمش له کرده و خنجر به دلت زده ،اونم بخاطر هیچ .....  ببخشیش و بگی عیبی نداره ....چقدر سخته که دلت بخواد خیلی حرفا بهش بزنی و نتونی یا بهت اجازه نده . چقدر سخته که جواب سئوالات خودتو نتونی ازش بپرسی چون از جواب دادن طفره میره آخه خودشم نمیدونه چرا اینکارا رو کرده. سخته که ندونی چرا و چطورِ ِ قضایا رو ... و جدائیتو نفهمی برای چی بوده ؟! چرا اینطوری شده ؟ چقدر سخته که جواب قانع کننده ای برای دلت  نداشته باشی تا بتونی خودتو آروم کنی و لبت رو از نفرین پاک کنی و هر روز دلت چرکین ترنشه و افکار احمقانه ای چون تلافی ؛ انتقام ؛ کثیف شدن و.... به مغزت خطور نکنه ....
با تمام این احوال هی خودتو گول بزنی و بگی :اِ اِ اِ فلانی راست میگه ها ؟رفت  که رفت ؛ این ...نشد یه ...دیگه .....اما توی دلت باخودت بجنگی و بگی ؛ هی... بیوفا من عاشقتم عاشق ...بعدش سَر ِ فلانی داد بزنی که برو گمشو اینقده مزخرف نگو . من دوستش دارم ؛ باورش دارم ؛ میخوامش .......برو و مغزِ ِ منو شستشو نده .....

چقدر سخته وقتی روحتو به صُلابه میکشن بازم بگی دوسش دارم .آخه اون منجیِ دل ِ منه ... چقدر سخته خواستن تو و نخواستن او ....
چقدر سخته که کِشتیِ زندگیتو طوفانِ بلا نابود کرده و داری غرق میشی و تو همون حال دنبال جمع کردن تخته های شکسته ی زندگیت باشی .

تو میفهمی این سختیا چقدر سخته ؟ اگه میفهمی پس بدون که خیلی بی انصافی ، خیلی بی معرفتی ....خیلی که حتی حاضر نیستی بیائی و جواب سئوالامو بدی ....خیلی بی انصافی خیلی ...

امام علی(ع) فرمودند:

إنَّما یحِبُّکَ مَن لا یتَمَلََّقُکَ، وَیثنی عَلَیکَ مَن لا یسمِعُکَ.

دوستدار حقیقی شما کسی است که از شما چاپلوسی نمی کند و ستایشگر واقعی شما آنکه شما را از [ستایشهایش دربار? شما] باخبر می کند.

پرنده کور و درخواست روزی از خدا

راوی میگوید : یکروز با حضرت رسول اللّه (ص) به طرف کوههاى مدینه مى رفتیم ،
داخل بیایانى شدیم ، آن حضرت به من اشاره فرمودند، نزدیک حضرت شدم .

حضرت ، پرنده کورى را بمن نشان دادند که در میان شاخه درختى بود و منقارش
را به هم مى زد.

حضرت رسول (ص) فرمود:

متوجه مى شوى که این پرنده چه مى گوید؟

گفتم : نه ، یا رسول اللّه !

حضرت فرمودند: مى گوید:

اللّهُمَّ اَنْتَ الْعَدْلُ الَّذى لا یَجُورُ، حَجَبْتَ عَنّى بَصَرى وَ قَدْ جِعْتُ فَاطْعِمْنى

یعنى : خدا یا تو عادل هستى و ظلم نمى کنى ، چشم من کور است من گرسنه شده ام پس مرا طعام بده .

در این لحظه ملخى آمد و وارد دهان او شد، و آن پرنده دهانش را بست . حضرت فرمودند:

مى فهمى چه مى گوید؟

گفتم : نه ، یا رسول اللّه !

حضرت فرمودند: مى گوید:

مَنْ تَوَکّلَ عَلَى اللّهِ کَفاهُ وَ مَن ذَکَرَهُ لا یَنْساه .

یعنى : کسى که بر خدا توکل کند خداوند متعال او را کفایت فرماید و کسى که خدا را یاد کند، خداوند او را فراموش نمى کند.

*******************************************************************

و سخنی با تو ....

اگر نمیدانی پس بدان که با خویش عهد کرده بودم بخاطر آخرین زنگی که زدی و بنظرم بسیار توهین آمیز آمده بود و مدتهاست که آخرین کلامت فکرم را مشغول کرده است ؛که تحت هیچ شرایطی به تو زنگ نزنم و خوب میدانی که بر عهود و عقودم کاملا پایبندم . بااینکه ایام به من بسیار سخت گذشته و میگذرد و آتشی گداخته بر جانم نشسته است تا کنون بر این عهد استوارمانده ام .
به چند دلیل :
1- اینکه برایت ارزش قائلم
2- اینکه برای غرور و شخصیتم ارزش قائلم 
3- اینکه نمیخواهم بنا به دلائل خاصی به این شماره زنگ بزنم (خودت میدانی چرا؟!)
4- اینکه .............بماند، حالا..............................

و اینکه اگر چهارشنبه شب مجبور شدم زنگ بزنم و عهد باخود بسته را متزلزل کنم واینکه  نتوانستم کلامی به زبان بیاورم به این دلیل بود :
مدتی پشت سرهم خوابهای آشفته ای می دیدم و چهره تو را درخواب بسیار پریشان و بهم ریخته می دیدم و سخت نگرانت بودم ((اگر چه برای تو بی تفاوت است ولی من مثل تو نیستم که بهمین سادگی همه چیز را فراموش کنم ؛ و قوانین الهی و قانون اجتماعیِ همسر داری و محبت را زیر پاهای سنگین ِ بی رحمی له کنم )) بله، میگفتم بخاطر نگرانی لحظه ای زنگی بی کلام زدم و همینکه صدایت را شنیدم که کاملا خوش و آرام است و دور وبرت شلوغ و پر از شادمانی است ،کافی بود که بفهمم نگرانی هایم بیهوده بوده است و تو در جایگاهی خوش و آرام قرار گرفته ای . خوشت باشد و ایام بکامت شیرین... .
همینکه وقتی صدایی از پشت خط نشنیدی ویا نجوایی ریز شنیدی ؛ گفتی اشتباه گرفتید و قطع کردی ؛ بشدت گریستم که تو چقدر میتوانی سنگدل باشی ....  بنا بر این لزومی ندارد که بیش از این توهین کنی و با حرکتی غیر منصفانه بگوئی به تو زنگ نزنم . واقعاً متاٌسفم برای خودم تاسف میخورم که اینقدر صادقانه و بی ریا دوستت داشته ام و به پای تو نشسته ام ولی تو حتی برایت مهم نبوده و نیست که بر من چه میگذرد یا چه گذشته است . عیبی ندارد اگر هرچه بر من بگذرد خدا را دارم خدایی که هرگز مرا ترک نمیکند و به عهدش پشت ِ پا نمیزند . من خدا را دارم . خدایی که عاشقی مهربان برای بندگانش است .
پس لطفاً نگران نباشید که کاشانه ی مهربانی ها و سرخوشی هایتان خراب شود من هرگز خراب کننده نبوده ام هرگز نابود کننده نبوده امحتی اگر نابودم کرده باشند... که کردند.  و خدا نابودشان میکند من که باشم ؟ من آنها را به خدا واگذار کرده ام . همین و دیگر هیچ ...................

درباره خودم:

اهل ایرانم - روزگارم تار است -  گردش ِ دردی درجان .

سر سوزن توانی مانده  - دوستانی بهتر از فصل بهاردارم.
که مرا دلگرم کنند- وصبری به اندازه یک کوه بلند  - وسکوتی پُر از حرف .
و خدایی که بر او تکیه زده ام   ...
توضیح:

 یادم باشد که جفایی نکنم - که وقتِ  در خویش شکستن صدایی نکنم .

یادم باشد که اگر شاخه گلی را چیدم وقت پَرپَر شدنش سازو نوایی نکنم. 

یادم باشد اگر خاطرم از تنهایی  فسُرد طلبِ عشق زهر بی سرپایی نکنم.

بهترین حرف:

تمامی نفرت و نفرینم را بر یخ مینویسم و به انتظار خورشید می نشینم .

آن شب که غزل ناب مرا بوسیدی
گل لبخند پر از درد مرا بوئیدی
سرخوش از لحظه دیدار تو بودم اما
چون پرستو ز خزان نگهم کوچیدی
من به چشمان شب آلوده ات ایمان دارم
ای که از قصه ی پر غصه ی من نومیدی
من ز تاریکی چشمان ترم ترسیدم
لحظه ای که امیدمرا دزدیدی
تو غزل ساز دلم بودی و رفتی افسوس
گرچه هیچ از غزل تنگ دلم نشنیدی

********

برگشتم که برات بنویسم . هزارکلمه نوشتم و خواستم ارسال کنم باز دلم نیومد و پاکش کردم ده تا متن نوشتم و توی صفحه یادداشتم ثبت کردم و خواستم ارسال کنم باز دلم نیومد ... گفتم نه اون دل شکن و بیوفاست من که نباید مثل او باشم و دوباره متنی رو که نوشته بودم پاک کردم . بالاخره این شعر رو نوشتم که هم قسمتهایی رو گفته باشم هم بر عصبانیتم فائق بشم و بر اعصابم مسلط بشم و حرفی رو ننویسم که بعدش از پشیمونی ؛بیشتر خودمو بخورم و بگم چرا گفتم و مثل همیشه تصمیم گرفتم کلماتی رو که میخوام بگم و واقعیته  ؛ قورت بدم و ....

چشم هایم خیره بر دَر است .

چشم هایم کوچک است که شب و روز،خیره برتو می نگرد .از حدقه بیرون زده اند ،‏تو که نیستی به عکست خیره شده اند...

گوش هایم  بزرگ است  که به دقّت هرکلمه ای که ازدهان تو خارج می شود،به خاطر می سپارد.
دست هایم  ناتوان است  که مشتاق و بیقرار دستهای توانای توست که آنها را بگیری و از جایم بلندم کنی ،زیرا پاهایم جسمم را نمیکشد...توانی درمن نمانده است .

و من کسی هستم  که همیشه آرزو دارم،روزی بی پایان  کنارتو قرار بگیرم .آنگاه که دیگر

کسی یا چیزی نتواند تو را از من جدا کند .
تو معبود این دلِ کوچک هستی ، اما نه ... دلم بزرگ شده چون تو را در خویش جای داده .

تو در نظر م بهترین های  دنیاهستی ، اینرا همیشه میتوانی از نگاهم بخوانی .
در ذهن کوچکم ،هرگز جایی برای شک وتردید نسبت به تو،وجود ندارد.
برایم ،تو ثبات عاطفه، عشق ،قدرت وعقیده ای و هر آن چه می گویی وانجام می دهی،صادقانه وبی ریا باور می کنم، چون تو را باور دارم .
تو نقطه ی عطف باورهای منی ، چشمان تیزبین وظریفی هست که به حقانیتِ مطلقِ تو،ایمان دارد.
همچنان در انتظار تو یا پیامی از تو هستم .
همچنان مانده ام تا بیایی خیلی حرفها برای گفتن دارم .
خیلی چیزها هست که باید بگویم و بشنوی و بدانی .

و .... آنگاه که خیلی زود ؛ دیر میشود ..........
خیلی حرفها زدند که نسبت به تو بدبینم کنند ؛ خواستند که از تو دل بکنم ، نتوانستند ، نتوانستند...

هفته پیش 10 کیلو باقالا گرفتم و نشستم و برایت پاک کردم تا باقالی پلو با گوشتِ بخار پز برایت درست کنم آخر تو این غذا را خیلی دوست داری ... موقع پاک کردن حالم بد شد . مگه نمیدونستی به بوی باقالا حساسیت دارم و ... اما به عشق تو آماده شون کردم که شاید بیایی ... نازی سر زده اومده بود خونه تا این اوضاع رو دید گفت : خاک بر سرت که آدم نمیشی ... هنوزم ؟ بازم ؟‏ کی میخوای بفهمی تو ، توی دلش جایی نداری ؟ کی میخوای بفهمی که باهات بازی میکنه ؟‏ سرش داد زدم برو بیرون ، از خونه امون برو بیرون ...هروقت فهمیدی که نباید در مورد عزیزترینم بدگویی کنی میتونی بیایی در غیر اینصورت دیگه نیا ... اونم خیلی ناراحت شد ؛ گفت اومده بودم ببینم هنوز زنده ای یا نه ؟ به جهنم خودتو بُکُش لعنتی ... ایندفعه با این اوضاعت فکر کنم باید بیام سَر ِ خاکت ...و رفت ............

بعدش وقتی باقلاها رو پاک کردم و آماد ه اشون کردم شروع کردم به پختن غذای مورد علاقه ات ... وقتی حاضر شد سفره رو انداختم و دو تا بشقاب و مخلفات رو گذاشتم و جای تو عکستو گذاشتم و گفتم بخور عزیزم برای تو درست کردم نوش جان کن ... اما نبودی ؛ نبودی .... و دوباره برای جای خالی ات گریه کردم ...دلم واست تنگه عزیزترینم دلم واست پَر میکشه ... اما چه کنم ؟‏چه کنم که چاره ای ندارم .... خیلی حرف دارم برات خیلی حرف دارم .... حرفهای مُهّم نه حرفهایی از سَر ِ درد ... دردم مالِ خودم که نمیخوام حتی ذرّه ای دلت آزرده بشه .... آخه من با خدا عهد بستم که تا روزی که زنده ام به تو وفادار باشم .

دلتنگم ... خیلی دلتنگ ... از این دلتنگی بیمار شده ام ....

دلتنگ ِ تو   و ...

دلتنگ ِ صدات

دلتنگ ِ نجواهای نیمه شبات

دلتنگ ِ  دستات

دلتنگ ِ  شُ...

دلتنگ ِ  ح ...

دلتنگ ِ وقتای برگشتنمون از .........

آه خدایا چه کنم .....

لحظات مثل دیوار شده اند ...

دیروز بعد از یکماه با بی میلی رفتم حمام ... اونم از بس کسل بودم ، آب سرد رو باز کردم تا التهابم فروکش کنه و زیر باران مصنوعی دوش اشکامو به راحتی بریزم ....کسی خونه نبود و من با صدای بلند بعد از مدتها گریستم ،فریاد میزدم آخر چرا ؟ خدایا چرا ؟‏مگر چه گناهی کرده ام ؟ مگر گناهی جز عشق داشته ام ؟  آنهم عشقی حلال و بی آزار؟

پریروز تمام لباسهایی را که خریده بودم تا وقتی تو می آیی بپوشم ، به دوستان بخشیدم ... آخر تو گفتی که دیگر نمی آیی ........

دیشب میخواستم مثل اون دفعه که عصبانی بودم موهامو از ته قیچی بزنم ... آخر وقتی تو نیستی موی بلند را میخواهم چه کنم ؟برای چه کسی پریشانش کنم ؟‏تو گفته بودی موهایت را بلند دوست دارم .... اما قیچی هم نبود ....

..................

خدایا ...هر روز که چشمانم را میگشایم دیواری از ناامیدی می بینم و در خویش می پیچم و بغضی گلویم را میفشارد ....
چون درختی شده ام که تبر بر شاخسارش فرو می آورند و نَفَس در ریشه هایش سخت می شود ...
خدایا ؛ پَس ِ  این دیوار درجستجوی  روزنی هستم  که خویش را از این همه درد رها کنم . خدایا دستت را بر شانه های خسته ام قرار بده که دیگر تاب ِ این بار سنگین را ندارم ...
ای خدای بزرگ
تویی که به کوهها  فرمان ایستادن داده ای و به رودها  فرمان رفتن ؛ به پرندگان فرمان پرواز و به ستارگان و ماه و خورشید فرمان درخشیدن داده ای ...به من نیز بیاموز ایستادن و رفتن را .... پرواز رهایی را ... درخشیدن را .....
بگزار تا بر  شاخسار شکسته ام شاخه های امید جوانه بزند .
ای خدای بزرگ ...ای خدای متعال ...و ای خدای منّان می خواهم که همواره روح ِ بزرگت در تار و پودِ جانم رسوخ کند ...
همانگونه که باران به طبیعت جان میبخشد تا درختان سپیدار دست برآسمانت رسانند تو نیز بر من باران رحمتت را بباران تا به ریسمانت چنگ زنم و خویش را از قید و بندهای دنیایی آزاد کنم .

من ِ ناچیز درمانده ام ، تشنه ام ، اکنون تشنه ی محبّت توام ...مرا دریاب ، تا در تو بیش از گذشته غرق شوم . صدایم کن تا حجم این همه فریاد از گلویم برهد ...تا غُبار غمی که بر جانم نشسته است ازخاطرم پاک شود ...آنچنان که دیگر جُز صدای مقدس تو و حس ِدیدار تو نه چیزی بشنوم و نه چیزی ببینم ....
خدایا ...بزرگا ... جلیلا... ربّا ... ای مهربان ترین مهربانان ...نگاهم کن تا فراموش کنم چشمانی را که روزی چونان خورشید بر من تابید و مرا سوزانید ....
اجازه ام ده که چشمانم جز تورا دیگر نبیند ...مرا خالی کن از هرچه غیر توست ... از این زمین پر از هیاهو و ریا... که مردمانش جز رنجاندن یکدیگر کاری ندارند ؛ که جز آزار ِ روح و تن مددی نمی رسانند ...که جز گوش سپردن به آوای شیطانی اشان ؛ آواز ی دیگر نمی شنوند ...
خدایا این مردم آواز دل را نمی شناسند ،‏ خلوص عشقی را که از وجود تو سرچشمه میگیرد ؛ را هم نمیشناسند...
خدایا دلتنگ آرامشی عمیق از جانب تو هستم همواره میخوانمت ؛ خدایا دل ِ ابریم را به خورشید رهنمون کن ؛ چشم بارانی ام را با بوسه ات پاک کن ...
بار الها این تن ِ بی قرار را آرامشی ده و لحظه ای مرا به خویش وا مگذار ... ارحم ... یا ارحم الراحمین .

قلبم کلبه ای فقیرانه و قدیمی بود ، گرم و دنج ، برای تو که کاخ نشین بودی و میخواستی به میهمانی ام بیائی ؛ چراغانی اش کردم ؛‏افسوس که نمیدانستم میهمان کلبه ام نیامده که بماند ؛ آمده که ساعتی اطراق کند و برود .............

نمیدانم جواب خویش را در ..... که بصورت اختصاصی نوشتم دریافت کردی یانه ؟‏ تا حدی در اینجا بنوعی که تو درک کنی میگویم و بعد باز هم حرفهای همیشگی ...

تورا متهم نکردم که جان دیگری را خواهی گرفت بلکه منظورم از جمله (( می مانی که جانی تازه از نَفَسی تازه بگیری )) این بود که : ماندگاری تو را اعلام کنم که با نبودن من جان میگیردو نَفَسی به آسودگی خیال میکشی همان نفسی تازه ... با نبودن من فقط با نبودن من .

دیگر اینکه تورا خوب میشناسم پس نیازی به قسم خوردن ندارم . تو را باور کرده بودم و همانگونه با باورم زندگی میکنم .

در مورد ( دین ات ) به من : گفتی تکلیفت را روشن کنم ؟ کدام یکی از دیون خود را میخواهی بدانی ؟ معنوی یا مادّی ؟ خودت بهتراز هرکسی میدانی که من هیچگاه از بُعد مادّی نه به تو نیازی داشتم نه درخواستی کردم نه درخواستی خواهم داشت ... آن بماند که دوتا شد .....  حالا کدام دین را از هزاران دینی که داری میخواهی دا کنی ؟ ادا کن ... قرار 99 ساله ات یکیش . قول مردانه ات یکی دیگر . حرفی که زدی و گفتی زندگی سه تا پیچ داره ؛ تولد، عشق ، مرگ ... آنگاه گفتی که در پیچ او ل بامن آمدی سرپیچ دوم منتظرم میمانی که تاپیچ سوم همراهم باشی ......... و هزاران حرف دیگر ... هیچکدام از این دین ها مادّی نیست که بتوانی با مبلغی سرو ته آن را هم بیاوری و دینت را ادا کنی .... تا روزی که زنده هستیم و واپسین روز .... دین ِ من به گردنت میماند .

من از جنس توبه شکستگان بودم اما از جنس دلشکنان نبودم با این حال به خودم اجازه نفرین کردن به تو را نمیدهم و برای دلِ شکسته ام آنقدر صدقه میدهم تا مبادا تلنگری حتی ناچیز بر تو وارد شود ... که میدانی و دیده ای دلشکستنم را چگونه است حتی بی کلام ...بی اشک ... بی آه .... زیرا عشق من بی انتهاست و ارزشش به استمرار آن است ؛ به پایداری و ثابت قدمی اش ....

من همیشه بوده ام همیشه مانده ام همیشه بخشیده ام ... تو نباید به من جواب پس بدهی به کسی جواب میدهی که من و تو را آفرید پس بدان که نز د او برای تو دست به دعا و استغاثه برداشته ام .... برای این میگویم که تو میمانی ...

میدونی ؟ گاهی آدمایی فراموشت میکنن که باور نداری و گاهی آدمایی تو رو به یاد می آورند که فکرشم نمیکنی و اینروزا اینطوری شده ... تو منو فراموش کردی اما کسانی خواب دردِ مرا دیده اند و گفته اند تو را چه میشود ؟ این چنین خواب دیده ایم و من با لبخند تصنعی میگویم هیچ ... هیچ نیست ... خوبم . لااقل تو بهتر از هرکسی مرا شناخته ای و میدانی که خوب میتوانم با حراّفی و خنده های مصنوعی دردم و رنج بی پایانم را چگونه پنهان کنم مگر آنگاه که درد روحی به جسمم برسد و امانم را ببُرّد ...

من بی هیچ چشمداشت و پاداشی دلم را با تو یکی کرده ام و میدانم خیلی زود با قافله مرگ همراه خواهم شد. و اینکه جهنم خدا برای فردای عاقبت است و من امروز در این جهنم میسوزم تا آتش زنندهْ هیزم زندگیم به خود بیاید و نهراسد از هیچ شیطانی چون می بایست ایمان داشته باشد به پاکی زندگی و عشقش ...من ایمان دارم و هستم ... هرگونه که فکرش را بکنی . هستم ؛ وقتی که شانه هایت از سنگینی بار غصه و غم میخواهد تا شود ؛ بار را از دوشهایت بردارم و برایت چونان حمالی حملشان کنم تا برای شادی و خوشبختی ات جا باز شود .وقتی پیش تو آمدم در قلب خویش قسم خوردم نگزارم وجودم برایت بارسنگین غصه و غم باشد و نگزارم که زنجیر به دست و پایت شوم ... و خداوند شاهد و ناظر است که همیشه به قول و قسمم پایدار مانده ام . هنوز هم بار غصه های تو و خودم را بر شانه دارم ، کوله بارم از قبل سنگین تر شده است ... تا شده ام اما هنوز نیافتاده ام .. 

 فرشته ی عشق همیشه میگفت : ای انسانها عاشقانه زندگی کنید و با پیوندی پایدار همواره سوگند عشق و وفا را در قلبهای خویش زنده نگه دارید ، و درهم بیامیزید محبت هایتان را تا مبادا مرغ ِ شوم ِ جدایی سایه بر سرتان بیافکند... شاید وقتی فرشته عشق این حرف را میزد نمیدانست بسیاری از انسانها دلشان شکسته است و سایه ی شوم ِ جدایی بر سرشان ایستاده است شاید میخواست لبخند زندگی را به آنها هم یاد بدهد اما دیر رسیده بود ....

دیر زمانی نبود که عشق به شوق زیستن از بام خانه ام عبور کرده و توقفی کوتاه و کوچک داشت ، اما نمیدانست که بر دلی بزرگ قدم گذاشته که سراسر ایثار است و وفاداری و نمیتواند عبور و توقف کوتاه او را فراموش کند ....

از تمام زندگی ، غم و غصّه باورم شد

زان بی وفا ، دلتنگی و تنهایی یاورم شد

به دل گفتم : تو یکسر وفا بودی و عشق ...

چرا رفتی ؟ کز بی مهری خاک ِ عالم بر سَرم شد.....

آره ... آره عزیزترینم ، شُهره ی شهر شدم به عشق ورزیدن ، به وفاداری ، به ایستادگی ، به صبر و به صلابت عشق و صداقت ماندن .... دیده  ام به هیچ ملامتی نیالودم ، وجودم به هیچ کلام محبتی ازغیر، نیاسودم ...در پیله ام مانده ام ... از پروانه شدن هم نهراسیدم ؛ پروانه ای که دور شمع وجودت میگردد و آواز سوختن برای تو سر میدهد و آنقدر میخواند این پروانه تا صدایش ضعیف و ضعیف تر میشود .... میخواند همچنان میخواند ... دیگر صدایی خفه از او به گوش میرسد ... دیگر چیزی نمانده است تا صدایش خاموش شود ...

شاید تنها کورسوی امیدش همان نوری است که حضرت دوست بر او میپاشد ...تا این نیمه جانش را امیدوارانه تر با خویش همراه کند ..............................

نمیخواهم با نوشته هایم دردت افزون کنم که حتی نمیخواهم کوچکترین گره ای بر ابروان نازنینت بیافتد .... اما به چه کسی میتوانم بگویم ....جز نیایش به درگاه خدا و اینجا نوشتن که خویش را خالی از خلل کنم تا مبادا دل ِ دردمند و شکسته ام آسیبی بر تو رساند .......... مرا دردی وحشتناک در آغوش بگیرد اگر بخواهم ذرّه ای گزند بتو برسد/

87/02/15

**************************************************************

 ولادت با سعادت حضرت زینب (س) بر همه مسلمین جهان مبارک باد

 پرستاران عزیز روزتان مبارک باشد از زحمات شما عزیزان بی نهایت سپاسگزاریم

====================================================

اللهم تعاملنا بفضلک و کرمک و رحمتک و لا تعاملنا بعدلک

    و اینک قصه ای دیگر از غُصّه ای دیگر ....

 این شاید همان حلقه ای بود که میخواستی بخری اش  

یک هدیه دیگر ...از تو  به من رسید
میگویند هرچه از دوست رسد نیکوست نمیدانم هدیه ات را نیکو بخوانم یا شوم ....یا زشت  ... یا ....
باشد ......باشد .....باشد
آنروز که گذشت ....
همه توانم را جمع کردم برای ساعتی که گفتی میخواهم ببینمت و برایت

همه چیز را بگویم .... فرصتی نبود باید عجله میکردم باید در همین یک

نگاه آخر آنچه را که دردلم بود به تو میگفتم و به آهستگی از تو دور

میشدم تا گوشه بالم به تو نگیرد ، مبادا که زخم برداری مبادا که پرهایم

مثل خار تیز باشند برایت ... باید مراقب می بودم مبادا که بودنم

بیازاردت ، آنچه از نیرو و قدرتی که دروجودم مانده بود به جهت دلتنگی

کردنهایم برای تو خرج کرده بودم و توانی ناچیز مانده بود که خویش را

آماده کنم برای خواسته ها و حرفهایت .... اگرچه ناعادلانه مرا مجازات

کرده بودی و درنهایت بی انصافی و دلبستگی من نسبت به خودت ، مرا

راندی که میدانستی تنها پادشاه هستی ِ زندگی من تو هستی و بس .  تو

در مَسنَد قضاوت خویش ، مجازاتی در نظر گرفتی که مُجرمش

نمیدانست جُرمش چیست و چرا اینگونه مجازات شده و به دار ِ زندگی

آویخته میشود؟!
چطور توانستی قافله سالار این ظُلم باشی که تنها گناهِ مُجرمش  عاشق

بودنش  بوده ، بی کلامی ، بی درخواستی ، بی چشم داشتی ؟!!!نه ؛

نباید تو را سرزنش کنم تو تقصیرت تنها این بود که خودت را و دیگری

را بیشتر دوست داشتی تو عاشق نبودی حتی آنوقت که .... و  تقصیر

من بود که عاشق بودم و حالا سهم من از این زندگی همین عاشق ماندن

و تنها نشستن است ؛ دیگر گریه هم نمیکنم ... فقط میلرزم ، رعشه ای

که از همان روز در جانم انداختی ... میلرزم دائم میلرزم ... هیچ

میدونی پریشب همسایه مان کولرش را راه اندازی کرد میگفت هواخیلی

گرم شده است ...وقتی مرا دید که ژاکت پوشیده و به بخاری برقی

چسبیده ام از تعّجب خُشکش زد ؛ گفت : چرا میلرزی ؟ مریضی ؟

ببرمت درمانگاه ؟ چه ات شده ؟ تا حالا اینطوری ندیده بودمت ؟ گفتم :

نه ، نه ... چیزیم نیست شاید سرما خورده ام ... اما سرما نخورده بودم

خودم میدانستم که این سرمای کلامت بود که برجانم نشسته بود سرمای

رفتارت بود که وجودم را به رعشه انداخته بود ... سرمای بی تفاوتی

در مقابل عشق و دوست داشتن ِ بی ادعایم بود ... تو آنقدر باقدرت مرا

به دور دستها پرتاب کردی که توان ِ برگشتنم نیز نباشد... و من در

حالیکه مانده ام با انتظاری سخت به راهم ادامه میدهم میروم ...میروم ؛

دور و دورتر میشوم تا دیگر بجز سنگ قبری که شاید نشانی اش را نیز

نیابی از من نشانی نگیری ... همیشه با نَفَسهای خستگی ام به تو نفس

دادم تا خسته نشوی تا بمانی و تو خواهی ماند ... می مانی که جان

بگیری جانی تازه از نَفَسی دیگر ... و من میروم تا جان بدهم ...و قبل

از رفتن تا روز ِ موعود سحرگاه و شبانگاه دعایت میکنم که خداوند

همیشه نگهدارت باشد و خوش و خوشبخت باشی ... دعایت میکنم ؛

دعایت میکنم ...دعایت میکنم ...

 نه ؛ از تو کینه ای به دل نخواهم گرفت ، کینه ای هم ندارم ، این انتخابِ تو بوده و

من برای انتخاب و حرفت ارزش و احترام قائلم . پس باز هم دعا میکنم با هرکس و هرجا که هستی خوش و خوشبخت باشی و روزگارت به سپیدی برف باشد و گرمای تموز ...  

اللهم تعاملنا بفضلک و کرمک و رحمتک و لا تعاملنا بعدلک

دیروز آمدی که یارم باشی ؛ آمدی که به دردهایم پایان بخشی ؛ آمدی که بگویی هستم تا به آخر ؛ آمدی که التیام زخم دلم باشی ....

امروز آمدی که بگویی تنها باش و بمیر به من چه ؛ مرگ و زندگیت به خودت مربوطه ؛ آمدی که بگویی تو را نمیشناسم ؛ آمدی که بگوئی زخم دلت ناسور است به من چه .... این به خودت مربوطه ....

دیروز امید داشتم که هستی و خواهی بود ؛ امروز امیدواربودم که فردا نیز هستی ؛ و فردایی که هنوز نیامده است .... نمی آید ؟ می آید؟ و اما امیدوارم به فضل الهی  به کرم و لطف خدایی ....

دیروز آنچه که بود گذشت ؛ خوش یا ناخوش ؛   امروز نیز دارد میگذرد ؛ فردا؟! چگونه خواهد گذشت ؟ شاید باشم ؛ شاید نباشم ....

دیروز دلم روزها را میشمرد  و امروز   ساعات را ... و فردا شاید شاید شاید ثانیه ها را ....

دیروز بهانه میگرفتم برای ندیدنت ؛ نیامدنت ؛ نشنیدن صدایت و ...و ....  ؛ امروز می گریستم برای حرفهایت برای بازهم به نوعی دیگر ندیدنت ؛ نیامدنت ؛ نشنیدن صدایت و ... و ...  ؛ و فردا را نمیدانم شاید هردورا ....شاید همه را  ... شاید و الهی که نباشم .... خسته ام خیلی خسته ام ...........

دیروز پاییز را گذراندم که زودتر به امروز برسم ؛ رسیدم به زمستان ....خنکای فصل از التهابم میکاست ... اما سردم شد خیلی سرد .... خواستم که به فردا برسم تا بهارم برسد .... این بهار پس کی می آید ؟

دیروز دست محبت بر سرم کشیدی ؛  امروز هشت حرف ساده ی ( دوست دارم ) را بر زبان راندی ؛ اما برای فردا کدام باقی ماند ؟!

دیروز شکُفتم ؛  امروز پَر پَر شدم ؛ فردا شاید  از ریشه  خ ش ک شدم .......

هنوز خدا را دارم  هنوز خدا را دارم  هنوز خدا را دارم 

 او خویش را از من نگرفته است

او خویش را از من نمی گیرد